Ik ken je zelfs zo goed dat ik tegelijk weet dat dit antwoord je niet zal bevallen. Paul is veel knapper dan John en aangezien jij te veel waarde hecht aan uiterlijk, wil je stiekem dat ik “Paul” zeg. Uiterlijk is natuurlijk ook belangrijk, maar niet zo belangrijk als je denkt. Je biochemische algoritmen – die tienduizenden jaren geleden zijn geëvolueerd op de Afrikaanse savanne -bepalen voor 35 procent je mening over potentiële partners. Mijn algoritmen -die gebaseerd zijn op de modernste onderzoeken en statistieken – zeggen dat uiterlijk maar voor 14 procent meeweegt voor het langetermijnsucces van liefdesrelaties. Dus zelfs als ik Pauls uiterlijk meereken, blijf ik erbij dat je beter afbent met John.’31 In ruil voor dat soort toegewijde adviesdiensten hoeven zakelijke energie vergelijken we alleen maar het idee op te geven dat mensen individuen zijn en dat ieder mens een vrije wil heeft die bepaalt wat goed is, wat mooi is en wat de zin van het leven is. Mensen zullen geen autonome entiteiten meer zijn die worden aangestuurd door de interpretaties van hun verhalende zelf. Ze zullen integrale onderdelen worden van een gigantisch mondiaal netwerk.
Het liberalisme verklaart het verhalende zelf heilig en laat het zelf kiezen in het stemhokje, in de winkel en op de huwelijksmarkt. Dat was eeuwenlang heel logisch. Het verhalende zelf geloofde weliswaar in allerlei ficties en fantasieën, maar er waren geen systemen die ons beter kenden. Zodra we echter een systeem hebben dat ons wél beter kent, wordt het belachelijk om alles nog steeds over te laten aan het verhalende zelf. Liberale gewoonten als democratische verkiezingen zullen in onbruik raken, omdat Google mijn politieke mening veel beter zal kunnen weergeven dan ikzelf. Als ik achter het gordijn van het stemhokje sta, draagt het liberalisme me op om mijn authentieke zelf te raadplegen en de partij of kandidaat te kiezen die het beste strookt met mijn diepste wensen. Maar de biowetenschappen wijzen erop dat ik, eenmaal achter dat gordijntje, lang niet meer alles weet over mijn gevoelens en gedachten in de jaren na de vorige verkiezingen. Bovendien zakelijke energie word ik gebombardeerd door propaganda, mooipraterij en willekeurige herinneringen die mijn keuze heel goed kunnen vervormen. Net als bij het koudwaterexperiment van Kahneman volgt het verhalende zelf de piek-eind-regel als het op politiek aankomt. Het is de overgrote meerderheid van de gebeurtenissen allang vergeten, herinnert zich alleen een paar extreme incidenten en hecht disproportioneel veel waarde aan recente ontwikkelingen.