Henry Mintzberg en organisatiestructurering en strategische planning De Canadees Henry Mintzberg blijft verrassen met zijn opmerkelijke HenryMintzberg bijdragen op het gebied van het structuren van organisaties, management en zijn opvattingen over strategische planning. Hij werkt als hoogleraar managementstudies aan de McGill universiteit in Montreal en als part-time hoogleraar aan INSEAD in Frankrijk. Tot de meest toonaangevende boeken die hij geschreven heeft behoren: The Strategy Process, Structure in Fives, The Structuring of Organizations, Mintzberg on Management (1991) en The Rise and Fall of Strategie
Planning(1994). Hij heeft twee keer de McKinsey Award gewonnen voor ‘het beste Harvard Business Review-artikel’. Een van zijn belangrijkste basiswerken: The Structuring of Organizations ( 1979) is te zien als een poging tot synthese van de belangrijkste organisatiekundige theorieën betreffende de wijze waarop organisaties gestructureerd zouden moeten worden. Volgens Mintzberg kan het succes van organisaties niet worden verklaard uit het feit dat er gekozen is voor ‘de beste’ organisatiestructuur. Er kan vergaderruimte haarlem volgens hem namelijk nooit in algemene zin worden gesproken van de beste structuur voor organisaties. Er bestaan namelijk meerdere wegen naar succes. Mintzberg stelt dat organisaties hun eigenschappen niet los van elkaar moeten zien, maar deze in overeenstemming met elkaar moeten brengen tot een gemeenschappelijke vorm ofwel een configuratie. Een configuratie kan worden gezien als een ‘ideaaltypische organisatie’. Mintzberg onderscheidde vijf basisvormen van configuraties die hij naderhand met twee vormen heeft uitgebreid, te weten: a de ondernemersorganisatie b de machineorganisatie c de professionele organisatie d de gediversifeerde organisatie e de innovatieve organisatie de zendingsorganisatie g de politieke organisatie
De configuraties kennen ieder hun sterke en zwakke kanten. Afhankelijk van het type omgeving, turbulent of stabiel, en het doel van de organisatie, komen de sterke kanten naar voren. Ofschoon de configuraties beschrijvingen zijn van ‘ideaaltypen’ die in werkelijkheid zelden of nooit voorkomen, is bestudering hiervan zeker wel zinvol, volgens Mintzberg. Hierdoor ontwikkelt men namelijk een visie die het mogelijk maakt andere organisaties sneller te begrijpen. Ook het doorgronden van sterke en zwakke kanten van de organisatie waarin men werkt, is vanzelfsprekend waardevol. In hoofdstuk 9, Structurering, zal uitgebreid aandacht worden besteed aan Mintzbergs theorieën over organisatiestructurering.