Nancy heeft haar telefoon opgeborgen en praat honderduit over het onderwerp dat merkbaar dichtbij haar hart ligt. Ik hoef haar niets meer te leren over congruent communiceren vanuit hoofd, hart en buik, met zoveel passie praat ze over haar onderwerp. Zij is het type vrouw dat een paard alleen al met haar oogopslag in beweging kan brengen. Zo kom ik te weten dat de vraag hoe de mens het geluk en daarmee zijn bestemming vindt, wetenschappers al eeuwen bezighoudt. ‘Ik denk, dus ik besta’ is een veel geciteerde uitspraak van Descartes. Hoewel hij daarmee in filosofische zin iets heeft willen zeggen over de essentie van ons ‘zijn’, is zijn gedachtegoed de basis van de ik-gerichte maatschappij waarin we vandaag de dag leven. Volgens Nancy is het hoog tijd voor een verandering van dit inzicht! De mens is een sociaal wezen en we
hebben elkaar nodig om te kunnen groeien en om zin te geven aan ons bestaan. Dat besef is nog niet bij iedereen doorgedrongen. Ik leer dat uit recent psychologisch onderzoek is gebleken dat het najagen en bezitten van geld niet gelukkig maakt. Dat hoeft ze mij niet meer te leren. Geld maakt het leven hooguit gemakkelijk. Wie vermogend is, heeft vrijheid en economische zekerheid in handen. Toch kent bedrijfsruimte utrecht iedereen het gezegde ‘geld maakt niet gelukkig’. Sterker gesteld: ik ben daar het levende bewijs van. Zo is gebleken dat activiteiten waarbij mensen actief zijn op het sociale en spirituele vlak meer vervulling en geluk opleveren. Nancy weet haar visie mooi te verpakken in woorden die me raken. Er is geen interruptie mogelijk in de stortvloed van woorden die ik over me heen krijg. Ik leer dat het geluksgevoel ontstaat door onderlinge verbondenheid. Eigenlijk is het heel eenvoudig: we zijn allemaal afkomstig uit dezelfde bron. Onze oorsprong is dus zuiver, als de facetten van een grote diamant. Wat ons onderling verbindt, zijn de liefde, de compassie en het respect voor elkaar. We moeten leren leven vanuit het besef dat alles met alles samenhangt. Dan stoppen we met de aarde te bevuilen, omdat we inzien dat het juist diezelfde aarde is die ons voedt. Ik merk aan de fanatieke gezichtsuitdrukking van Nancy dat de kern van haar boodschap aanstaande is: steeds meer groeit het besef dat de natuur niet ten dienste van de mens staat om het maar vrij en oneindig te kunnen verkwisten. Is het niet bizar dat juist de mens, die zichzelf als het intelligentste wezen van de schepping beschouwt, als enige soort op aarde probeert om zijn leefomgeving aan zichzelf aan te passen in plaats van andersom? Van de eindeloze jacht op meer, meer en nog eens meer wordt niemand gelukkig,